Standaard een bruikbare richtlijn?

Ik was even aan het struinen op de website van Nictiz toen mijn oog viel op het boek “ICT-standaarden in de zorg”. Gratis te downloaden via de website als PDF en (complimenten daarvoor) als ePub. Mooi citaat, in het begin: “The nice thing about standards is that you have so many to choose from.” Maar geldt dat ook voor onze klinische richtlijnen?


Mijn interesse gaat echter niet zozeer uit naar de ICD of andere standaarden die in dat boek genoemd worden, maar naar een onderwerp dat hierin niet aan bod komt: standaarden voor beslissingsondersteuning, of – zo je wilt – een interactieve en elektronische implementatie van richtlijnen. De webite OpenClinical.org gaat hier wel op in, met name in het panel report over het delen van richtlijnen-kennis. En dan bedoel ik niet die kletsverhalen variërend van 80 tot 300 pagina’s die we in Nederland produceren. Dan bedoel ik, zoals hier te lezen is, “machine-executable guideline knowledge designed to benefit patient care”.

Ontworpen voor patiëntenzorg?
Het mag eigenlijk bijzonder heten dat we juist de ICT nodig hebben om na te denken over een standaardisatie voor richtlijnen. In de bovengenoemde Engelstalige zin vind ik het laatste deel minstens even interessant als het eerste: ontworpen om de patiëntenzorg te verbeteren. In welke mate “ontwerpen” wij tekstuele richtlijnen met dat doel? We stellen ze op met dat doel, maar bij hoeveel richtlijnen is vanaf het begin nagedacht over de implementatie ervan? Bitter weinig, vrees ik. En wat is de klinische meerwaarde van een richtlijn die niet uit te voeren is? Juist… geen.

Of ontworpen voor manager?
Terwijl ik probeer wat meer inzicht te krijgen in begrippen als GLIF, GASTON (van Nederlandse bodem) en PROforma, vraag ik me af in welke mate we van deze ‘e-nitiatieven’ lessen kunnen leren om alvast op de papieren richtlijnen toe te passen. Nu is vooral de verantwoordelijk manager gebaat bij een richtlijn, zo heb ik soms het idee. In de toekomst vooral de patiënt?
DigitaleZorgGids